Anger factor of discontent.

Zbyt często siedzę i się zastanawiam  "Co by było gdyby"... myślę o stypendium często dochodząc do wniosku, że zrobiłam z siebie kompletną idiotkę. Nie wiem co o tym myśleć, nie wiem co czuć.
Wieczorem(lub rano ostatnimi czasy) gdy próbuje zasnąć uświadamiam sobie jak wiele słów mogłam powiedzieć. Jestem po prostu zła na siebie. Nie wiem co mogłam więcej zrobić. Moment w którym miałam odpowiedzieć na jakieś pytanie był paniczny.. uciekały wszystkie słowa choć wiedziałam, że je znam.
Jestem zła ponieważ zmarnowałam taką szanse i więcej się ona nie powtórzy. Mogę być również na siebie zła, że nie ogarnełam innych możliwości wcześniej.
Nie mogę jednak być na siebie zła z tym, że nie wziełam się w odpowiednim momencie do roboty. Wziełam się, przez co II i III Gimnazjum skończyłam z czerwonym paskiem. I te skończenie gimnazjum z takimi ocenami otworzyło przede mną na prawdę wiele możliwości. Tylko szkoda, że nie poszukałam ich wcześniej.
Dziś jest już za późno na pewne sprawy. Za 5 miesięcy skończę 1 klasę liceum.. nie z takimi wynikami jakich mogłabym sobie zapragnąć, ale skończę tę klasę. Tylko co z tego.. jak jedyna forma lepszej przyszłości którą widzę zaczeła mi nagle nieodpowiadać? No cóż. Będę walczyć dalej, może coś zdobędę. Nie wiem, po prostu nie potrafię nawet o tym myśleć...

Ot to takie przemyślenia o 2 w nocy.